Που;

Εν έτει 2010 αναρωτιέμαι εάν πραγματικά υπάρχει ανιδιοτέλεια στις καρδιές των ανθρώπων ή έχει χαθεί κι αυτή, όπως τόσα άλλα, στο βωμό των υλικών αγαθών. 
Τα θεοποιήσαμε τα πράγματα. Δώσαμε αξία σε άψυχα σώματα. 
Αγαπήσαμε αντικείμενα και ξεχάσαμε ανθρώπους.
Κρίμα.
Πόσο κρίμα...
Υπάρχουν άραγε άνθρωποι που νοιάζονται πραγματικά για το συνάνθρωπο τους; 
Άνθρωποι που, αντί να γελάσουν, θα έρθουν να σε σηκώσουν αν πέσεις στο δρόμο. 
Άνθρωποι που θα σε αγαπήσουν χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα. 
Που είναι η ανιδιοτέλεια; Χάθηκε κι αυτή μαζί με σας;

Δεν σας βρίσκω.
Απελπισία.
Ψάχνω παντού.
Χτυπάω πόρτες αλλά δεν είστε πουθενά.
Σαν σε έρημη πόλη.
Λείπετε όλοι.
Που είστε;
Θυμός.
Δεν αντέχεται αυτό.
Γιατί με εγκαταλείψατε;
ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ;
Θλίψη.
Νιώθω τόσο μόνη.
Πιο μόνη από ποτέ...
Πώς θα σας βρω;
Απόφαση.
Δεν ξέρω που είστε, αλλά θα σας βρω. 
Κάποια μέρα.
Το 'βαλα σκοπό.
Θα γυρίσω τον κόσμο ανάποδα μα θα σας βρω.
Σας ψάχνω.
Είμαι εδώ.
Θέλω τόσο πολύ να σας βρω.
Ελάτε.
Μα που είστε;