Κόσμος γύρω μπόλικος, μα άνθρωποι ελάχιστοι.

Κυκλοφορώντας στους δρόμους της πόλης τους τελευταίους μήνες και χαζεύοντας βιτρίνες στα διάφορα μαγαζιά, γρήγορα ανακαλύπτει κανείς τη νέα τάση που βρίσκεται φέτος στη μόδα.
Είναι το λεγόμενο grunge, δηλαδή μπλουζάκια συγκροτημάτων -κυρίως ροκ και μέταλ- , δερμάτινα μπουφάν, σορτσάκια με καλσόν, βρώμικα μποτάκια, τεράστια πουλόβερ, φαρδιά τζιν και άλλα παρόμοια. 
Και ξαφνικά βλέπεις όλα τα κοριτσάκια, ανεξαρτήτως ηλικίας, να εφοδιάζονται με μποτάκια και δερμάτινα μπουφάν και να βγαίνουν το βραδάκι στα κλαμπάκια της πόλης. 
Απαραίτητο το τσεκ-ιν και συνήθως την επόμενη μέρα κάποια επισήμανση στις φωτο που θα ανεβάσει ο φωτογράφος του κλαμπ. Γιατί αν δε δείξουμε τι φορέσαμε δεν έχει νόημα να βγούμε από το σπίτι.
Διότι το στυλ είναι στυλ άλλωστε, όπως λέει η αγαπημένη μου φίλη Μαρία.
Κάπως έτσι ξεκίνησε και κείνη. 

Πριν από ένα χρόνο αναγκάστηκε, αν και δε γούσταρε πολύ τα δερμάτινα -μόνο αλήτες τα φοράνε κάτι τέτοια- να πάρει και κείνη ένα. Όλες οι φίλες της είχαν άλλωστε.
Στην αρχή δεν ήξερε πως να το συνδυάσει και αν ταιριάζει με τα υπόλοιπα ρούχα της, ακόμα κι αν είχε ξοδέψει 80 ευρώ γι' αυτό.
Μετά από δύο μήνες όμως συστηματικής μελέτης στα πιο γνωστά και hot fashion blogs ανακάλυψε πολλούς και διαφορετικούς συνδυασμούς.
Ένα απόγευμα λοιπόν χτύπησε το κινητό μου. 
Ήταν εκείνη και μου ανακοίνωνε πως επιτέλους βρήκε το απόλυτο fashion outfit και πως έπρεπε οπωσδήποτε να βγούμε το βράδυ ώστε να μπορέσει να κυκλοφορήσει το στυλάτο κορμάκι της σε όσα περισσότερα μέρη μπορούσε.
Δεν της αρνήθηκα. 
Πως θα μπορούσα άλλωστε να της το στερήσω αυτό.

Η Μαρία είναι απ' αυτές τις κοπέλες που διαβάζουν ποίηση από διάφορα sites και ποστάρουν στιχάκια στο φέισμπουκ. 
Αγαπημένος ποιητής; Μα φυσικά ο Λειβαδίτης.
Στην πραγματική της ζωή δεν την ενδιαφέρει και πολύ η ποίηση όπως και κανένα άλλο είδος τέχνης. Τα θεωρεί αρκετά κουλτουριάρικα για κείνη. 
Θα την ακούσεις να ειρωνεύεται καμιά φορά αν πληροφορηθεί -προς έκπληξή της- ότι υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκουν κάτι το μαγικό στην ποίηση ή τη λογοτεχνία.
Έχεις τζίβες ή φοράς το ίδιο παντελόνι δεύτερη και τρίτη μέρα; Τότε δεν έχεις καμία θέση στην αξιοπρεπή ζωή της. 
Γουστάρει αγόρια με καρό πουκαμισάκια και πουλοβεράκια. Με γυαλιά και μαλλί σαν κόκκαλο απ' το υπερβολικό ζελέ. Περιποιημένα και όμορφα. 
Να έχουν σπουδάσει και σε κανα Πολυτεχνείο, γιατί πως αλλιώς θα σταθούν πλάι στην πλούσια προσωπικότητα της.
Θεωρεί πως δεν έχει συντηρητικό μυαλό. 
Δεν έχει πρόβλημα με τους γκέι και το τι κάνουν στο κρεβάτι τους, αλλά δε θα της άρεσε να δει στο δρόμο δυο άντρες να φιλιούνται. 
Το χαρακτήρισε "αποκρουστικό θέαμα". 
Αν όμως πρόκειται για έναν άντρα και μία γυναίκα δεν έχει κανένα θέμα. Γιατί να έχει άλλωστε; Αυτό δεν είναι το φυσιολογικό;
Να κλειστούν στις τρύπες τους οι διαφορετικοί, να βλέπουμε μόνο τους συνηθισμένους. Έτσι πρέπει.
Δεν θα 'παιζε ποτέ στο δρόμο μουσική για χρήματα. Δεν σνομπάρει όσους το κάνουν, απλώς το θεωρεί υποτιμητικό για κείνη και δε θ' άντεχε να εξευτελιστεί έτσι.
Την εποχή που είχε αγόρι ανέβαζε συνέχεια φωτογραφίες σε όσα περισσότερα κοινωνικά δίκτυα μπορούσε για να δείξει πόσο ευτυχισμένοι και αγαπημένοι είναι μαζί. Γιατί αν δεν ανεβάσεις και μία φωτογραφία με το αγόρι σου κάποιο πρόβλημα θα έχεις.
Είναι ένα πλάσμα που φοβάται ν' αντιδράσει, να πάει κόντρα στο ρεύμα και υπακούει στα "κοινωνικά πρέπει" δίχως να το αντιλαμβάνεται. Κι αυτή είναι η χειρότερη μορφή συμβιβασμού για έναν άνθρωπο.  
Φοβάται την κοινωνική κατακραυγή και προσπαθεί να γίνει αρεστή σε κάθε της ανάσα. 
Γίνεται ολοένα και περισσότερο αόρατη. 
Δεν έχει προσωπικότητα και δεν ξέρει τι θέλει να κάνει στη ζωή της. Καμια φορά μάλιστα αναζητά στο διαδίκτυο άρθρα όπως το "10 τρόποι να κάνετε πιο ενδιαφέρουσα τη ζωή σας". 
Είναι ένα δυστυχισμένο κορίτσι. Και έτσι θα παραμείνει.
Και υπάρχουν τόσες γυναίκες σαν τη Μαρία.


Τον Παντελή τον ξέρω λιγότερο καιρό.  
Γουστάρει να γίνεται το επίκεντρο όπου κι αν πηγαίνει και, ενώ δείχνει εγωκεντρικός, αισθάνομαι την ανασφάλεια διάχυτη στην ατμόσφαιρα.
Μιλάει ακατάπαυστα και καμιά φορά αμφιβάλλω αν κατανοεί αυτά που λέει. 
Έχει πάντα δίκιο, αλλά ποτέ δεν παρουσιάζει ικανοποιητικά επιχειρήματα για τα λεγόμενα του. 
Καπνίζει πολύ, εδώ και 6 χρόνια. Ξεκίνησε το κάπνισμα γιατί του άρεσε το χρώμα του πακέτου και άλλαξε μάρκα όταν άλλαξε το χρώμα η εταιρία. 
Κάνει και χόρτο. Έχει βρει άκρες στη νέα πόλη που σπουδάζει και νιώθει πανευτυχής. 
Έχει μεγαλύτερο κύρος τώρα με τέτοιο κόσμο που γνωρίζει.

Καταβάθως ξέρει πολύ καλά πως είναι της μόδας η αναρχοαριστερή κουλτούρα τα τελευταία χρόνια, αλλά το αρνείται πεισματικά. 
Υποστηρίζει πως η ιδεολογία δε μπορεί ποτέ να γίνει μόδα.

Εάν αντιληφθεί κανένα σκηνικό με φασίστες, διαβάζει άμεσα Indymedia και ποστάρει, στα διάφορα κοινωνικά δίκτυα, άρθρα τα οποία προσπαθεί να απομνημονεύσει πλήρως, ώστε να έχει υλικό για να συζητήσει αργότερα με τα συντρόφια στην καφετέρια.
Γουστάρει να γράφει επαναστατικά στιχάκια στο φέισμπουκ και σχεδόν φυτρώνουν τζίβες στο κεφάλι του την ώρα που τα πληκτρολογεί.
Έχει κάνει like στη σελίδα "είμαι και γω ANTIFA" και υπήρξε ο πρώτος συνδρομητής στο "5 τρόποι να γίνεται ανάρχα" και στο "10 γνωστοί αναρχικοί και τα γνωμικά τους".
Κανόνισε πρόσφατα να πάει σε αναρχοαυτόνομο κάμπινγκ στην Κάρυστο με τα λεφτά του μπαμπά.
Δεν είναι φασίστας, ούτε ρατσιστής, αλλά δε γουστάρει τους Πακιστανούς και δεν το κρύβει.
Καταδικάζει τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται.

Δεν πιστεύει στα σύνορα, αλλά είναι πατριώτης. Αγαπάει την πατρίδα του και λυπάται πολύ για την σημερινή κατάντια. 
Κάποτε του είχα πει "δείξε μου έναν πατριώτη και θα σου δείξω ένα μαλάκα" και με διέγραψε από το φέισμπουκ γιατί, λέει, τον προσέβαλα. 
Είναι ένα πλάσμα ανίκανο να διαχειριστεί αυτό που πραγματικά είναι και γι' αυτό το λόγο υιοθετεί συμπεριφορές που θα επιθυμούσε να πηγάζουν αυθόρμητα από μέσα του.  
Θέλει να ξεχωρίσει με κάθε τρόπο από τη μάζα και θεωρεί αυτόν ως καταλληλότερο. Βρίσκεται σε πλάνη.  
Δεν έχει βρει ακόμη τον εαυτό του, παρότι ενήλικας πλέον, αλλά και δε διαθέτει -ούτε στο ελάχιστο- επίγνωση της κατάστασής του. 
Δε διστάζει να ποδοπατήσει τον οποιοδήποτε προκειμένου να αναδειχθεί. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο γι' αυτόν παρά ο εαυτός του. 
Η δυστυχία προσωποποιημένη.
Και υπάρχουν τόσοι άντρες σαν τον Παντελή.