4 Οκτ 2014

Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.




Δεν ανήκε πουθενά.
Αγαπούσε τη γαληνεμένη, ελαφρώς ρυτιδιασμένη θάλασσα.
Είχε μαλλιά στο χρώμα της φωτιάς, κυματιστά. 
Γοργόνα των βυθών και των καιρών. Των παιδικών της χρόνων.
Στα χείλη της αλμύρα, τρικυμία στην καρδιά της και κοράλλια στα μαλλιά της.
Ολάκερη η θάλασσα το σπίτι της, το βασίλειό της. 
Απέραντη και αυτόβουλη. Ατάραχη, μα και τρικυμισμένη.  
Όπως η θάλασσα, έτσι και κείνη.

Μαγεύεσαι τόσο από τα κάλλη της που τελικά την ερωτεύεσαι. 
Οι μεταξένιες παραλίες της με τα κάτασπρα βότσαλα, παρηγοριά στην απελπισία της ανθρώπινης ύπαρξής σου.
Το απέραντο γαλάζιο της, καταφύγιο της ψυχής σου. 
Όπως οι κοραλλιογενείς ύφαλοι για τα ψάρια. Έτσι κι αυτή για σένα.
Κορίτσι της άμμου καθώς ήταν, σε παρασύρει να χτίσεις κάστρα στις αμμουδιές της. 
Και χτίζεις μεγάλα κάστρα. Πολύ μεγάλα. Τόσες και οι ελπίδες σου.
Κανείς όμως δεν σου 'πε ποτέ πως τα κάστρα από άμμο γκρεμίζονται πανεύκολα.

Εξερευνείς σπιθαμή προς σπιθαμή το βυθό της, όμως ποτέ δεν σου είναι αρκετό. Επιθυμείς πάντα περισσότερο. 
Μια μορφή εξάρτησης. Το ναρκωτικό σου.
Τα φύκια σε τυλίγουν στα βάθη της και συ αφήνεσαι.
Σου έχει γίνει εμμονή. Τη σκέφτεσαι συνέχεια.
Μάταια προσπαθείς να την κρατήσεις στις παλάμες σου, το νερό δε φυλακίζεται.
Παίρνεις τα ψάρια της και τα βάζεις σε γυάλα. 
Μα εκείνα δεν αντέχουν μακριά της και πεθαίνουν. 
Χωρίζεται η μάνα από το παιδί βρε ηλίθιε;
Απόγνωση σε κυριεύει.
Κοιμάσαι και ξυπνάς στην ακτή της για να μην τη χάσεις απ' τα μάτια σου.
Και αυτό συνεχίζεται για μέρες, βδομάδες, μήνες, ίσως και χρόνια.
Μα δε τη ρώτησες ποτέ πως νιώθει για όλα αυτά. Γι' αυτή σου την μανία να μην την αφήνεις λεπτό μόνη.
Κι αυτό ήταν λάθος σου.

Ξάφνου, σύννεφα αιφνιδίως εμφανίζονται. 
Μελτέμια, καταιγίδες και φουσκοθαλασσιές κι ας ήταν καλοκαίρι.
Το ήξερες, καταβάθως, πως στων ματιών της τις γαληνεμένες θάλασσες ξεθυμαίνουν οι χειρότερες φουρτούνες. Μα το αγνόησες. 
Κι αυτό ήταν λάθος σου.

Τα κύματα βγήκαν στην ακτή και τράβηξαν μέσα τους το καλοκαίρι.
Η ατμόσφαιρα άλλαξε μονομιάς και μια χλωμή φθινοπωρινή νύχτα έκανε την εμφάνισή της. 
Απεχθής εποχή για σένα, αγαπημένη δική της.
Μάτια είχες, μα δεν έβλεπες.
Βούτηξες με θολωμένο μυαλό στα φουρτουνιασμένα καταγάλανα νερά της.
Μίσος, μετάνοια, θλίψη, απελπισία.
Στα καλέσματά σου, εκείνη ασάλευτη. Έβλεπες από μακριά τα πορφυρά μαλλιά της ν' ανεμίζουν και μαύρα δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια σου μην μπορώντας να τη φτάσεις.
Τη ρώτησες "γιατί", μα δεν απάντησε.
Της φώναξες πως την αγαπάς. Τίποτα.
Ένιωσες την αδικία να σε πνίγει. Μα κάτι άλλο σ' έπνιγε.
Ούρλιαξες πως είναι δική σου και απαιτείς την αγάπη της.
Άστραψε και βρόντηξε όλη η πλάση τότε. 
Ρουφήχτρες έκαναν την εμφάνισή τους.
Τα κάστρα σου καταστράφηκαν ολοσχερώς.
Και συ, σιγά σιγά αφέθηκες στην αγκαλιά της και άρχισες να χάνεις τις αισθήσεις σου. 

Μα λίγο πριν πνιγείς στ' όνειρο, ξυπνάς στη ζωή.
Ανοίγεις τα μάτια λουσμένος στον ιδρώτα.
Κρατάς την αναπνοή σου και κοιτάς για λίγα δευτερόλεπτα τον άσπρο τοίχο απέναντί σου.
Τώρα κατάλαβες..




*Ο τίτλος είναι παρμένος από το ποίημα "Η θάλασσα", του Ντίνου Χριστιανόπουλου.

5 Ιουν 2014

Ζητείται ελευθερία.


Από την πρώτη μέρα της γέννησής σου προσπαθούν να σε φέρουν στα μέτρα τους. Και δεν σταματούν την προσπάθεια μέχρι να εκπνεύσεις και την τελευταία σου πνοή. 
Ρουφούν όλο το οξυγόνο από το περιβάλλον και δεν αφήνουν τίποτα για σένα.

Οικογένεια, κοινωνικός περίγυρος, σχολικό περιβάλλον. 
Μόδα, οπαδικός φανατισμός, μέσα μαζικής ενημέρωσης -και ειδικότερα τηλεόραση. 
Πατριωτισμός, θρησκεία, πολιτεία.

Αλήθεια, πίστεψες ποτέ πως είσαι ελεύθερος;
Επέλεξαν για σένα μέχρι και τ' όνομά σου. 
Σε προσηλυτίζουν στο δόγμα τους και συ το δέχεσαι θεωρώντας -λανθασμένα- πως έχεις επιλογή. 
Ποτέ δεν είχες. Δεν το βλέπεις;
Σε γαλούχησαν με τις δικές τους ιδέες και αξίες, σε καθοδήγησαν μέχρι και για να επιλέξεις επάγγελμα. 
Σε θεώρησαν ιδιοκτησία τους. 
Δε σου έδωσαν ποτέ την ευκαιρία να αναπτύξεις την προσωπικότητά σου.
Δεν τους ενδιέφερε.
Είσαι αυτό που θέλουν εκείνοι να είσαι.
Σε φιμώνουν και συ συνεχίζεις να τους χαμογελάς.
Τι δεν καταλαβαίνεις;

Μόλις κάνεις ένα βήμα παραπέρα, μόλις διαφοροποιηθείς από αυτούς, πέφτουν πάνω σου σαν τα λυσσασμένα σκυλιά να σε κατασπαράξουν.
Σε κατακρίνουν και σε χλευάζουν.
Νιώθουν άραγε πολύ ελεύθεροι να διαλέγουν ανάμεσα σε επιλογές που τους πλασάρουν;
Βολεμένοι στις πολυθρόνες τους, βλέπουν τη ζωή να κυλά μπροστά στα μάτια τους.
Αδύναμοι να σηκωθούν, να υπερασπιστούν τα θέλω τους.  
Ανίκανοι να καταλάβουν τι κάνουν και τι χάνουν.
Προσκολλημένοι σε πεπαλαιωμένες ιδέες και αρχές, αρνούνται πεισματικά να δουν τι υπάρχει έξω από τη ζώνη ασφαλείας τους. 
Προτιμούν να σύρουν εσένα πίσω στα τάρταρα της φασιστικής κοινωνίας τους. Αυτό τους τρέφει. 
Ο θάνατός σου, η ζωή τους.
Πτώματα είναι. Έχουν σαπίσει από καιρό και -κάνουν- πως δεν το ξέρουν.
Ανθρωπάρια της ξεφτίλας.

Σκλάβος είναι αυτός που περιμένει να έρθει κάποιος να τον ελευθερώσει.
Είσαι σκλάβος;


19 Απρ 2014

Όχι, δε σέβομαι τη θρησκεία σου.


Ήταν περασμένες 12. 
Καθόμασταν στο συνηθισμένο μπαράκι, ακούγαμε μπλουζιές και πίναμε το ένα ουίσκι μετά το άλλο. 
Κάποια στιγμή, και λόγω των ημερών, η κουβέντα πήγε στα περί θρησκείας. Διαφωνούσαμε εντόνως για το τι ορίζουμε ως "φυσιολογικό" και τι όχι, γι' αυτά που δέχεται η εκκλησία, γι' αυτά που απορρίπτει και άλλα παρόμοια. 
Μιλήσαμε για τη νηστεία, το νόημα της Μεγάλης βδομάδας και άλλες τέτοιες εμετικές, ανούσιες αηδίες.
Προσπάθησα να κατανοήσω τις απόψεις σου, όσο δογματικές και συντηρητικές κι αν μου φάνηκαν, όμως δεν τα κατάφερα.
Σε θυμάμαι να ωρύεσαι, αδυνατώντας να κουβεντιάσεις ήρεμα και λογικά, προφανώς γιατί συνειδητοποιούσες τελικά πως δεν είναι και τόσο παράλογα αυτά που έλεγα.
Σε θυμάμαι να δυσανασχετείς και να μου λες πως έχω άδικο πριν καν προλάβω να ολοκληρώσω τη φράση μου. Να μου επισημαίνεις διαρκώς πως υπάρχουν και εξαιρέσεις. Να χρησιμοποιείς επιχειρήματα όπως "Το ξέρω γιατί το νιώθω".
Η τελευταία φράση που σε άκουσα να λες ήταν η ακόλουθη: "Εγώ σέβομαι το ότι δεν πιστεύεις σε τίποτα, εσύ όμως δε σέβεσαι ούτε εμένα, ούτε και τη θρησκεία μου".

Αρχικά, θα ήθελα να επισημάνω πως ο σεβασμός κερδίζεται και σίγουρα δεν επιβάλλεται. Πολλές φορές φαίνεται να το λησμονούμε αυτό και δεν θα 'πρεπε. 
Πράγματι, δεν σε σέβομαι. 
Γενικότερα, είμαι της άποψης πως όσο οι άνθρωποι γονατίζουν μπροστά σε βωμούς, η ανθρωπότητα θα συνεχίσει να 'ναι καταδικασμένη, σκλάβα των βασιλιάδων, των παπάδων και όλων των "μεγάλων".
Οι μεγάλοι είναι μεγάλοι μόνον επειδή εμείς είμαστε γονατιστοί, όπως είχε πει και ο Προυντόν.
Θα έμπαινα, λοιπόν, στη διαδικασία να σε ρωτήσω με ποιον ακριβώς τρόπο με σέβεσαι εσύ και οι ομόθρησκοί σου, αλλά δεν θα το κάνω γιατί κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε αδιέξοδο.
Αντ' αυτού σου παραθέτω τους λόγους που δεν σέβομαι ούτε σένα και, φυσικά, ούτε και τη θρησκεία σου.

Δε σέβομαι τη θρησκεία σου, γιατί, πρώτα απ' όλα, δεν σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες. Γιατί είναι ένας οδοστρωτήρας που ισοπεδώνει το ανθρώπινο είδος και τσακίζει κάθε θέληση του ανθρώπου να τολμήσει και να πράξει.

Δε σέβομαι τη θρησκεία σου, γιατί αποτελεί αναστολή των κριτικών ικανοτήτων του ατόμου και γιατί μετατρέπει μη αποδεδειγμένα γεγονότα -κατασκευασμένα τις περισσότερες φορές- σε ακλόνητες αλήθειες μέσα από τη δύναμη του συστήματος και του περάσματος του χρόνου. 

Δε σέβομαι τη θρησκεία σου, γιατί αν και η περιουσία της αγγίζει ίσως τα δισεκατομμύρια, δεν πληρώνει φόρους και πάντα θέλει λίγο παραπάνω. Γιατί διδάσκει στους ανθρώπους να αποδέχονται την εξουσία και να ικανοποιούνται με επιπόλαιες, υπερφυσικές μη-εξηγήσεις.

Δε σέβομαι τη θρησκεία σου, γιατί οι γραφές της εκτός από αγάπη έχουν και πολύ μίσος, αίμα, αδικία, εκδικητικότητα, αιμομιξίες, βία, πόνο, φόβο, ρατσισμό. Γιατί ευθύνεται για εκατομμύρια δολοφονίες στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Δε σέβομαι τη θρησκεία σου, γιατί οι εκπρόσωποί της επιτέθηκαν ρατσιστικά πάμπολλες φορές στο παρελθόν σε μειονότητες του πληθυσμού, όπως για παράδειγμα οι ομοφυλόφιλοι, και συνεχίζουν να το κάνουν μέχρι και σήμερα.

Δε σέβομαι τη θρησκεία σου, γιατί η εκκλησία σου και οι εκπρόσωποί της ανακατεύονται στην πολιτική ζωή της χώρας, στην παιδεία και όπου αλλού μπορούν.

Δε σέβομαι τη θρησκεία σου, γιατί καταπατάει βασικά ατομικά μου δικαιώματα, όπως η αποτέφρωση, κι έτσι, ενώ υπάρχουν σήμερα εγκαταστάσεις αποτέφρωσης στη χώρα μας, οι πολίτες δεν μπορούν να αποτεφρώσουν τους συγγενείς τους.

Δε σέβομαι τη θρησκεία σου, γιατί προσηλυτίζει τα παιδιά μου από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής τους με βαφτίσεις και ύστερα, με την πρωινή προσευχή και τις εικόνες του θεού σου στις αίθουσες των σχολείων.

Τέλος, δε σέβομαι τη θρησκεία σου, γιατί ο χριστιανισμός είναι η συνωμοσία της άγνοιας ενάντια στη λογική, του σκοταδιού ενάντια στο φως, της υποταγής και της σκλαβιάς ενάντια στην ανεξαρτησία και την ελευθερία.

Θεωρώ πως πρώτο "καθήκον" της σκέψης ενός ελεύθερου ανθρώπου είναι να εξαφανίσει απ' το μυαλό του την ιδέα του Θεού.
Και εγώ αυτό έκανα.


16 Φεβ 2014

Κόσμος γύρω μπόλικος, μα άνθρωποι ελάχιστοι.


Κυκλοφορώντας στους δρόμους της πόλης τους τελευταίους μήνες και χαζεύοντας βιτρίνες στα διάφορα μαγαζιά, γρήγορα ανακαλύπτει κανείς τη νέα τάση που βρίσκεται φέτος στη μόδα.
Είναι το λεγόμενο grunge, δηλαδή μπλουζάκια συγκροτημάτων -κυρίως ροκ και μέταλ- , δερμάτινα μπουφάν, σορτσάκια με καλσόν, βρώμικα μποτάκια, τεράστια πουλόβερ, φαρδιά τζιν και άλλα παρόμοια. 
Και ξαφνικά βλέπεις όλα τα κοριτσάκια, ανεξαρτήτως ηλικίας, να εφοδιάζονται με μποτάκια και δερμάτινα μπουφάν και να βγαίνουν το βραδάκι στα κλαμπάκια της πόλης. 
Απαραίτητο το τσεκ-ιν και συνήθως την επόμενη μέρα κάποια επισήμανση στις φωτο που θα ανεβάσει ο φωτογράφος του κλαμπ. Γιατί αν δε δείξουμε τι φορέσαμε δεν έχει νόημα να βγούμε από το σπίτι.
Διότι το στυλ είναι στυλ άλλωστε, όπως λέει η αγαπημένη μου φίλη Μαρία.
Κάπως έτσι ξεκίνησε και κείνη. 

Πριν από ένα χρόνο αναγκάστηκε, αν και δε γούσταρε πολύ τα δερμάτινα -μόνο αλήτες τα φοράνε κάτι τέτοια- να πάρει και κείνη ένα. Όλες οι φίλες της είχαν άλλωστε.
Στην αρχή δεν ήξερε πως να το συνδυάσει και αν ταιριάζει με τα υπόλοιπα ρούχα της, ακόμα κι αν είχε ξοδέψει 80 ευρώ γι' αυτό.
Μετά από δύο μήνες όμως συστηματικής μελέτης στα πιο γνωστά και hot fashion blogs ανακάλυψε πολλούς και διαφορετικούς συνδυασμούς.
Ένα απόγευμα λοιπόν χτύπησε το κινητό μου. 
Ήταν εκείνη και μου ανακοίνωνε πως επιτέλους βρήκε το απόλυτο fashion outfit και πως έπρεπε οπωσδήποτε να βγούμε το βράδυ ώστε να μπορέσει να κυκλοφορήσει το στυλάτο κορμάκι της σε όσα περισσότερα μέρη μπορούσε.
Δεν της αρνήθηκα. 
Πως θα μπορούσα άλλωστε να της το στερήσω αυτό.

Η Μαρία είναι απ' αυτές τις κοπέλες που διαβάζουν ποίηση από διάφορα sites και ποστάρουν στιχάκια στο φέισμπουκ. 
Αγαπημένος ποιητής; Μα φυσικά ο Λειβαδίτης.
Στην πραγματική της ζωή δεν την ενδιαφέρει και πολύ η ποίηση όπως και κανένα άλλο είδος τέχνης. Τα θεωρεί αρκετά κουλτουριάρικα για κείνη. 
Θα την ακούσεις να ειρωνεύεται καμιά φορά αν πληροφορηθεί -προς έκπληξή της- ότι υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκουν κάτι το μαγικό στην ποίηση ή τη λογοτεχνία.
Έχεις τζίβες ή φοράς το ίδιο παντελόνι δεύτερη και τρίτη μέρα; Τότε δεν έχεις καμία θέση στην αξιοπρεπή ζωή της. 
Γουστάρει αγόρια με καρό πουκαμισάκια και πουλοβεράκια. Με γυαλιά και μαλλί σαν κόκκαλο απ' το υπερβολικό ζελέ. Περιποιημένα και όμορφα. 
Να έχουν σπουδάσει και σε κανα Πολυτεχνείο, γιατί πως αλλιώς θα σταθούν πλάι στην πλούσια προσωπικότητα της.
Θεωρεί πως δεν έχει συντηρητικό μυαλό. 
Δεν έχει πρόβλημα με τους γκέι και το τι κάνουν στο κρεβάτι τους, αλλά δε θα της άρεσε να δει στο δρόμο δυο άντρες να φιλιούνται. 
Το χαρακτήρισε "αποκρουστικό θέαμα". 
Αν όμως πρόκειται για έναν άντρα και μία γυναίκα δεν έχει κανένα θέμα. Γιατί να έχει άλλωστε; Αυτό δεν είναι το φυσιολογικό;
Να κλειστούν στις τρύπες τους οι διαφορετικοί, να βλέπουμε μόνο τους συνηθισμένους. Έτσι πρέπει.
Δεν θα 'παιζε ποτέ στο δρόμο μουσική για χρήματα. Δεν σνομπάρει όσους το κάνουν, απλώς το θεωρεί υποτιμητικό για κείνη και δε θ' άντεχε να εξευτελιστεί έτσι.
Την εποχή που είχε αγόρι ανέβαζε συνέχεια φωτογραφίες σε όσα περισσότερα κοινωνικά δίκτυα μπορούσε για να δείξει πόσο ευτυχισμένοι και αγαπημένοι είναι μαζί. Γιατί αν δεν ανεβάσεις και μία φωτογραφία με το αγόρι σου κάποιο πρόβλημα θα έχεις.
Είναι ένα πλάσμα που φοβάται ν' αντιδράσει, να πάει κόντρα στο ρεύμα και υπακούει στα "κοινωνικά πρέπει" δίχως να το αντιλαμβάνεται. Κι αυτή είναι η χειρότερη μορφή συμβιβασμού για έναν άνθρωπο.  
Φοβάται την κοινωνική κατακραυγή και προσπαθεί να γίνει αρεστή σε κάθε της ανάσα. 
Γίνεται ολοένα και περισσότερο αόρατη
Δεν έχει προσωπικότητα και δεν ξέρει τι θέλει να κάνει στη ζωή της. Καμια φορά μάλιστα αναζητά στο διαδίκτυο άρθρα όπως το "10 τρόποι να κάνετε πιο ενδιαφέρουσα τη ζωή σας". 
Είναι ένα δυστυχισμένο κορίτσι. Και έτσι θα παραμείνει.
Και υπάρχουν τόσες γυναίκες σαν τη Μαρία.


Τον Παντελή τον ξέρω λιγότερο καιρό.  
Γουστάρει να γίνεται το επίκεντρο όπου κι αν πηγαίνει και, ενώ δείχνει εγωκεντρικός, αισθάνομαι την ανασφάλεια διάχυτη στην ατμόσφαιρα.
Μιλάει ακατάπαυστα και καμιά φορά αμφιβάλλω αν κατανοεί αυτά που λέει. 
Έχει πάντα δίκιο, αλλά ποτέ δεν παρουσιάζει ικανοποιητικά επιχειρήματα για τα λεγόμενα του. 
Καπνίζει πολύ, εδώ και 6 χρόνια. Ξεκίνησε το κάπνισμα γιατί του άρεσε το χρώμα του πακέτου και άλλαξε μάρκα όταν άλλαξε το χρώμα η εταιρία. 
Κάνει και χόρτο. Έχει βρει άκρες στη νέα πόλη που σπουδάζει και νιώθει πανευτυχής. 
Έχει μεγαλύτερο κύρος τώρα με τέτοιο κόσμο που γνωρίζει.
Καταβάθως ξέρει πολύ καλά πως είναι της μόδας η αναρχοαριστερή κουλτούρα τα τελευταία χρόνια, αλλά το αρνείται πεισματικά. 
Υποστηρίζει πως η ιδεολογία δε μπορεί ποτέ να γίνει μόδα.
Εάν αντιληφθεί κανένα σκηνικό με φασίστες, διαβάζει άμεσα Indymedia και ποστάρει, στα διάφορα κοινωνικά δίκτυα, άρθρα τα οποία προσπαθεί να απομνημονεύσει πλήρως, ώστε να έχει υλικό για να συζητήσει αργότερα με τα συντρόφια στην καφετέρια.
Γουστάρει να γράφει επαναστατικά στιχάκια στο φέισμπουκ και σχεδόν φυτρώνουν τζίβες στο κεφάλι του την ώρα που τα πληκτρολογεί.
Έχει κάνει like στη σελίδα "είμαι και γω ANTIFA" και υπήρξε ο πρώτος συνδρομητής στο "5 τρόποι να γίνεται ανάρχα" και στο "10 γνωστοί αναρχικοί και τα γνωμικά τους".
Κανόνισε πρόσφατα να πάει σε αναρχοαυτόνομο κάμπινγκ στην Κάρυστο με τα λεφτά του μπαμπά.
Δεν είναι φασίστας, ούτε ρατσιστής, αλλά δε γουστάρει τους Πακιστανούς και δεν το κρύβει.
Καταδικάζει τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται.
Δεν πιστεύει στα σύνορα, αλλά είναι πατριώτης. Αγαπάει την πατρίδα του και λυπάται πολύ για την σημερινή κατάντια. 
Κάποτε του είχα πει "δείξε μου έναν πατριώτη και θα σου δείξω ένα μαλάκα" και με διέγραψε από το φέισμπουκ γιατί, λέει, τον προσέβαλα. 
Είναι ένα πλάσμα ανίκανο να διαχειριστεί αυτό που πραγματικά είναι και γι' αυτό το λόγο υιοθετεί συμπεριφορές που θα επιθυμούσε να πηγάζουν αυθόρμητα από μέσα του.  
Θέλει να ξεχωρίσει με κάθε τρόπο από τη μάζα και θεωρεί αυτόν ως καταλληλότερο. Βρίσκεται σε πλάνη.  
Δεν έχει βρει ακόμη τον εαυτό του, παρότι ενήλικας πλέον, αλλά και δε διαθέτει -ούτε στο ελάχιστο- επίγνωση της κατάστασής του. 
Δε διστάζει να ποδοπατήσει τον οποιοδήποτε προκειμένου να αναδειχθεί. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο γι' αυτόν παρά ο εαυτός του. 
Η δυστυχία προσωποποιημένη.
Και υπάρχουν τόσοι άντρες σαν τον Παντελή.