Διάβαζα τις προάλλες ένα άρθρο που περιέγραφε ένα πρωτότυπο δημοσιογραφικό παιχνίδι τ' οποίο έλαβε χώρα πριν από περίπου 80 χρόνια και δημοσίευε τις απόψεις μερικών εκ των σπουδαιότερων λογοτεχνών, καλλιτεχνών, δημοσιογράφων, αλλά και πολιτικών της εποχής.
"Ποια είναι η ωραιοτέρα λέξις της ελληνικής γλώσσης;", αναρωτιόταν ο Πέτρος Χάρης (Ιωάννης Μαρμαριάδης 1902-1998).
Το άρθρο αναφέρθηκε σε πολλούς ανθρώπους, εκ των οποίων, ξεχώρισα τον Σπύρο Μελά με τη λέξη "ελευθερία", τον Ουμβέρτο Αργυρό με τη λέξη "χάρμα", τον Μιχαήλ Τόμπρο με τη λέξη "ουσία". Τους Δημήτριο Γερανιώτη και Δημήτριο Μπισκίνη με τις λέξεις "αρμονία" και "όνειρο" αντίστοιχα, καθώς και τον Παύλο Νιρβάνα (Πέτρος Κ. Αποστολίδης) με τη λέξη "θάλασσα".
Ως προς τις γυναίκες, διαφοροποιήθηκε η 25χρονη ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη, η οποία δολοφονήθηκε άδικα στα Δεκεμβριανά του 1944, και πίστευε πως η ωραιότερη λέξη απ' όλες είναι αυτή που περικλείει τα περισσότερα πράγματα, η λέξη "ζωή".
Ολοκληρώνοντας το άρθρο, συνειδητοποίησα, προς έκπληξή μου, πως κανένας δεν είχε πει την πιο σημαντική, τη λέξη "αλληλεγγύη".
Τόσο απλή, μα ταυτόχρονα τόσο σπουδαία που όμοιά της δεν υπάρχει.
Μια έννοια που ανοίγει τα φτερά της και αγκαλιάζει σφιχτά πολλές άλλες, όπως αγάπη, αδελφικότητα, αλληλοβοήθεια, ανθρωπιά, αυτοθυσία, ενότητα, συμπόνοια, φιλία.
Μια έννοια, τόσο δυνατή, που στο πέρασμά της συγκινεί, προβληματίζει και αλλάζει ριζικά ζωές.
Αλληλεγγύη.
Λέξη πρόσφυγας.
Ξεχασμένη, παρατημένη στην τύχη της, όπως και 'κείνοι.
Πάνω από 4 εκατομμύρια οι Σύριοι πρόσφυγες. Τέσσερα χρόνια πόλεμος.
Ο μεγαλύτερος αριθμός προσφύγων βρίσκεται στη γειτονική Τουρκία και ανέρχεται στα 1,8 εκατομμύρια. Άλλοι 270.000 Σύριοι ζητούν άσυλο στην Ευρώπη. Υπολογίζεται ότι 7,6 εκατομμύρια βρίσκονται εκτοπισμένοι μέσα στη Συρία.
Άνθρωποι κυνηγημένοι ζητούν καταφύγιο σε άλλες χώρες κουβαλώντας, σε σακούλες πολλές φορές, τα λιγοστά προσωπικά τους αντικείμενα. Γυναίκες που κουβαλούν στα σπλάχνα τους μωρά τρέχουν να σωθούν απελπισμένες. Ξεριζωμένοι από το σπίτι τους, από τον τόπο τους, ζητούν τη βοήθειά σου.
Δεν καταφέρνουν όμως όλοι να φτάσουν στις διάφορες χώρες υποδοχής. Πτώματα που επιπλέουν στη θάλασσα και δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά έναν ακόμη αριθμό.
Υγρός τάφος η Μεσόγειος και μόνο τα δικά μου μάτια νιώθω να βουρκώνουν. Κι ας μην ήξερα κανέναν απ' αυτούς. Άνθρωποι ήταν και χάθηκαν παλεύοντας για ένα καλύτερο αύριο, τόσο για κείνους, όσο και για τα παιδιά τους.
Κι αυτό μου αρκεί για να σκιστεί η καρδιά μου στα δύο.
Και κάπως έτσι, τα πολιτικά τεκταινόμενα φαντάζουν -και είναι- εντελώς ασήμαντα.
Εσύ φωνάζεις "συμφωνία", εγώ "ανθρωπιά".
Εσύ φωνάζεις "Ευρώπη", εγώ "φασισμός".
Εσύ φωνάζεις "ευρώ πάση θυσία", εγώ "ανθρωπιά πάση θυσία".
Εσύ μιλάς για πατρίδες, σημαίες και σύνορα, ενώ εγώ για ελευθερία.
Γι' αυτό δε θα με καταλάβεις ποτέ.
Αλληλεγγύη.
Αυτή είναι η δική μου ωραιότερη λέξη.
Γιατί η ζωή είναι ΑΓΑΠΗ.
