19 Νοε 2013

Σε σένα.



Μοιάζει με ποίημα
Μα τίποτα το ποιητικό δεν κουβαλάει πάνω του
Μήτε ωραίο.
Είναι μονάχα σκόρπιες λέξεις
Που δε μπορούν να αποτυπωθούν διαφορετικά.
Σαν πρόκες 
Έτσι πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις
Να μην τις παίρνει ο άνεμος.


Πηχτό σκοτάδι κι απόψε στην ψυχή μου
Το κόβεις με μαχαίρι.
Πόσα βράδια ακόμα άραγε;
Θέλω να σταματήσω
Μα νιώθω σαν να 'μαι αιχμάλωτη.
Που;
Σ' ένα τρένο φάντασμα από το παρελθόν που τρέχει ιλιγγιωδώς.
Δε μπορώ να το σταματήσω
Κι αν πηδήξω θα σκοτωθώ
Μήπως να πηδήξω;
Ο θάνατος φαντάζει γλυκός τώρα.


Σε είδα χθες πάλι στον ύπνο μου
Φαίνεται πως τίποτα δε μπορεί πια να κοιμηθεί.
Βρίσκεσαι κάπου μακριά και κάτι μου λες
Μα η φωνή σου αδύναμος ψίθυρος κάτω απ' το πάπλωμα
Δεν σ' ακούω κι ας προσπαθώ
Σε πλησιάζω -μα τίποτα
Σιωπή.
Ύστερα σ' ακούω ξανά από μακριά
Πλησιάζω να βεβαιωθώ
Είναι σαν να 'μαι δίπλα σου
Σε νιώθω
Σαν ν' ακουμπάω το κεφάλι μου στον ώμο σου
Αυταπάτη ήταν όμως
Τέλειωσε.
Ακούγεσαι και πάλι
Σαν να παίζεις μαζί μου.
Μην παίζεις.
ΜΗ
Σε φτάνω και τρέχεις πάλι μακριά
Που πας
Γύρνα πίσω
Μου λείπεις

Και ξάφνου μια δέσμη φωτός και βλέπω μια πόρτα.
Την φτάνω και πιάνω σφιχτά το χερούλι
Όση δύναμη κι αν βάλω παραμένει ασάλευτο.
Ασάλευτο και κρύο
Σα νεκρό
Σαν κι εσένα
Πασχίζω να βγω μα νιώθω αδύναμη
Δεν αντέχω άλλο
Εγκαταλείπω
Κι ας πεθάνω
Δε μπορώ άλλο.
Τα πνευμόνια μου γεμίζουν νερό
Πνίγομαι
Μα δεν κάνω τίποτα πια.
Απλώς αφήνομαι
Σβήνω σιγά σιγά -όπως κι εσύ.

Βρίσκομαι στο νέο σου σπίτι
Κρατάω ένα λουλούδι στο χέρι
Κόσμος γύρω με σπρώχνει για να περάσει
Θέλει να σε δει
Μιλούν
Λένε διάφορα
Δεν τους προσέχω
Εγώ εκεί, ακίνητη
Σαν να κόλλησαν τα πόδια μου στο έδαφος και δε μπορώ να κουνηθώ.
Με προσπερνούν
Μιλάνε συνεχώς
Μα εγώ προσέχω εσένα μονάχα
Δε σε χάνω απ' τα μάτια μου.
Και καθώς σ' ακολουθώ με το βλέμμα, ανοίγουν το κουτί σου
Τα μάτια μου πέφτουν πάνω στο πρόσωπο σου
Γαλήνιος ήσουν -μα χλωμός σα λευκό πανί
Λευκό πανί
Το γράφω και βουρκώνω
Ακόμα δεν το ξεπέρασα
Λευκό πανί.

Κλείνω τα μάτια μου 
Δάκρυα κυλούν στα μάγουλά μου
Σε πλησιάζω.
Τρέμουν τα πόδια μου
Έρχομαι δίπλα σου και αφήνω το λουλούδι
Δεν με κρατούν τα πόδια μου.
Σε κοιτάω
Μου λένε να φύγω
Φωνάζουν πως δεν πρέπει να σε δω έτσι
Μα εγώ σε είχα ήδη δει
Κάποιος με τράβηξε
Απομακρύνθηκα
Περπάτησα με δυσκολία λίγο πιο πέρα
Κοίταξα ψηλά με μάτια θολά απ' το κλάμα.
Τίποτα δεν είδα.

Μονάχα αυτός ο μαύρος ήλιος που αντίκρισα μου 'καψε για πάντα τα μάτια.






6 Σεπ 2013

Νέοι

που όμως γέρασαν νωρίς.




Θα ήθελα να ξεκινήσω αυτό το κείμενο αφιερώνοντας το στον γονιό. Στον δικό σου, τον δικό μου, του γείτονα. Σε κάθε γονιό ανεξαρτήτως χρώματος, φύλου, θρησκείας και οικονομικής κατάστασης.

Νέος θα πει να είσαι επαναστάτης. Θα πει να αμφισβητείς τα πάντα και να επιθυμείς να σπάσεις τα “πρέπει” με τα οποία η κοινωνία σε φιμώνει συνεχώς. Θα πει να ζεις εκτός ορίων, να είσαι χύμα και να σνομπάρεις την κυρίλα και το δήθεν. Θα πει να είσαι αντιδραστικός και αυθόρμητος. Να είσαι αλληλέγγυος και να αγαπάς τον διπλανό σου. Να έχεις μότο ζωής το “αγάπη ρε μουνιά” κι ας φαντάζει στερεοτυπικό. Διότι η αγάπη δεν μπορεί ποτέ να κλειστεί σε καλούπια, δε μπορεί ποτέ να μετατραπεί σε στερεότυπο. Είναι αυτή που κάνει τον κόσμο να γυρίζει. Είναι ανιδιοτελής και πηγάζει αυθόρμητα από μέσα μας. Δεν ζητά τίποτα, μόνο δίνει. 
Έτσι και οι νέοι. Θέλουν να δίνουν αδιαλείπτως, να αλλάξουν τον κόσμο, να τον αφήσουν καλύτερο απ' ό,τι τον παρέλαβαν. Τουλάχιστον έτσι μου τα 'χαν πει. Κι έτσι ονειρευόμουν να γίνω από παιδί. 
Άργησα λίγο βέβαια μέχρι να διαπιστώσω προς έκπληξή μου πως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.

Έχοντας συμπληρώσει τα πρώτα 20+βάλε χρόνια του κοντέρ της ζωής μου, συναναστρέφομαι με πολλά άτομα της ίδιας, μικρότερης ή και μεγαλύτερης ακόμη ηλικίας. Είναι πράγματι άξιο θαυμασμού το πως αυτή η κρίση -χρόνια τώρα- κατάφερε να μας κάνει να πτωχεύσουμε, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και πνευματικά και -κυρίως- ηθικά. Να πτωχεύσουμε ως κοινωνικά όντα, ως προσωπικότητες. 
Και αυτό πρώτα πρώτα το διαπιστώνεις αν ρίξεις ένα βλέφαρο στους νέους σήμερα. Ίχνος επαναστατικότητας δεν τους διακατέχει, εκτός κι αν εγώ είμαι ανίκανη να την δω. Βολεμένοι και καθισμένοι αναπαυτικά στους καναπέδες τους παρακολουθούν τη ζωή τους να περνάει μπροστά από τα μάτια τους και κείνοι ανίκανοι αλλά και απρόθυμοι να κάνουν το οτιδήποτε για να αλλάξουν τη μίζερη κατάστασή τους.
Αχ καλοί μου γονείς, μας κάνατε σαν τα μούτρα σας. Ή μας παραμελήσατε τόσο, ώστε να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε! 
Φταίτε. Πολύ. 
Αλλά φταίμε και μεις!

Βλέπεις νέους, ανεξαρτήτως φύλου, που ζουν μόνο και μόνο για να διασκεδάζουν στα κέντρα, να κάθονται στριμωγμένα ο ένας δίπλα στον άλλον με το ποτό στο χέρι και να χασκογελάνε τάχα ερωτικά μεταξύ τους. Χαμένη γενιά.
Βλέπεις τυπάκια, δήθεν εναλλακτικά, που με την πρώτη ευκαιρία σε κράζουν πίσω από την πλάτη σου. Ίσως γιατί δεν τους έδωσες αυτό που πραγματικά ήθελαν από σένα, ίσως γιατί ζηλεύουν κάτι, ίσως απλώς επειδή δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν στη ζωή τους. Δυστυχισμένα πλάσματα.
Βλέπεις κοπέλες που ξεκινάνε τις ετοιμασίες για την έξοδό τους τρεις και τέσσερις ώρες πριν από αυτή, αλλά παρόλα αυτά ποτέ δεν είναι έτοιμες στην ώρα τους. Ασυνεπείς και ανασφαλείς σε κάθε πτυχή της ζωής τους.
Βλέπεις αγόρια που προσπαθούν να δημιουργήσουν μια φήμη γύρω από το όνομά τους, συνήθως αυτή του μάγκα σε συνδυασμό μ' αυτή του γυναικά, και πληγώνουν ανυποψίαστες κοπέλες στο πέρασμά τους. Άτιμα παιδικά χρόνια. Πόσο καθοριστικά υπήρξατε για τη ζωή τους.
Βλέπεις νέους που αδυνατούν να ζήσουν χύμα. Αδυνατούν να κάτσουν στο χώμα ή στην άμμο ή σε παγκάκια για να μην λερώσουν τα ρούχα τους. Δε γουστάρουν να πάνε μια βόλτα στην πλατεία το απόγευμα ή για έναν καφέ το μεσημέρι. Δε γουστάρουν να φοράνε φόρμες, αλλά βολεύονται στα εφαρμοστά ακριβοπληρωμένα τους τζιν παντελόνια. 
Μόνο λύπη νιώθω γι' αυτούς.
Νέοι που δεν ενθουσιάζονται με τα ταξίδια ή ακόμα κι αν ενθουσιαστούν μένουν πάντα στην θεωρία και δεν τα πραγματοποιούν ποτέ. Είτε γιατί δεν το θέλησαν πολύ, είτε γιατί οι συνθήκες δεν τους το επέτρεψαν και εκείνοι, αντί να αλλάξουν τις συνθήκες, συμβιβάστηκαν. 
Υπάρχουν τέτοιοι; Δε μπορεί να το διανοηθεί ο νους μου.
Νέοι που αποστρέφονται την ιδέα του κάμπινγκ γιατί την θεωρούν ξεπερασμένη ή χίπικη και την κατακρίνουν. 
Πόσο άνοστες ζωές πρέπει να γεύεστε.

Οι γέρικες, φθαρμένες ιδεολογίες αντικατέστησαν για τα καλά τις φρέσκιες, τις νεανικές. Λεφτά και “φαίνεσθαι” κάνουν πάρτυ στον κόσμο πλέον. 
Να τα βράσω τα λεφτά σας. 
Για το “είναι” ούτε λόγος. Το σκοτώσαμε το “είναι” πριν καιρό. Φάγαμε και κόλλυβα. 
Η ευθύνη είναι όλη δική τους ή μήπως όχι;

Που πήγαν οι νέοι που αποστασιοποιούνται από κόμματα και φοιτητικές παρατάξεις; Αυτοί που ορίζουν μόνοι τους τα θέλω τους και τη ζωή τους χωρίς κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία να τους στριμώχνει στα καλούπια της. 
Τα καλούπια δεν τα μπορούν αυτοί. Δεν τα αντέχουν και τα πολεμούν.
Που πήγαν οι νέοι που άραζαν σε παγκάκια με κιθάρες στις πλατείες και τραγουδούσαν και μιλούσαν μέχρι το πρωί; Αυτοί που γελούσαν με τα αστεία των άλλων και τα γέλια τους αυτά ήταν τόσο αληθινά και αυθόρμητα. Αυτοί που φώναζαν και έβριζαν ο ένας τον άλλον, αλλά μετά από μερικά λεπτά ήταν και πάλι φιλαράκια. 
Αυτές οι πραγματικές παρέες που βρίσκονται; Γιατί δεν τις βρίσκω;
Που πήγαν οι νέοι που άναβαν φωτιές στην παραλία και έμεναν εκεί συζητώντας και μιλώντας για τα όνειρά τους μέχρι το πρωί; Που πήγαν εκείνες οι κοπέλες που ετοιμάζονται μέσα σ' ένα τέταρτο; Οι ακομπλεξάριστες, αυτές που βγαίνουν άβαφες έξω και δε δίνουν δεκάρα για το τι θα πει ο κόσμος. 
Που πήγαν εκείνα τα αγόρια που επιζητούσαν σχέσεις αληθινές; Σχέσεις με έρωτα και αγάπη κι ας μην κρατήσουν μια ζωή. 

Δεν σας βλέπω. Που είστε;

Σκότωσαν την νεανικότητά μας ή μόνοι μας την εξαφανίσαμε;