3 Δεκ 2010

Όλα για τον άνθρωπο.



Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι αρκετά δύσκολες. 
Πόσο μάλλον τη σημερινή εποχή που οι άνθρωποι έχουμε γίνει υπερβολικά εγωιστές και αλαζόνες. 
Οι έντονοι ρυθμοί ζωής μας άλλαξαν. Προς το κακό.
Γι' αυτό και δεν υπάρχουν πια παρέες. Αυθεντικές παρέες, όπως παλιά. Πλέον δίνουμε περισσότερη σημασία στο τι θέλουμε να κάνουμε, παρά στο με ποιους. Όλοι μας έχουμε πληγωθεί από φιλίες - ή τουλάχιστον οι περισσότεροι- και δυσκολευόμαστε να επενδύσουμε ξανά σε νέους ανθρώπους. 
Μ' αυτό τον τρόπο αισθανόμαστε πως γλιτώνουμε μεγάλα κομμάτια απογοήτευσης, αλλά χάνουμε και μεγάλα κομμάτια συντροφικότητας. 
Γι' αυτό, καμιά φορά πρέπει να αφήνουμε πίσω τις διαφορές μας και να δείχνουμε στους ανθρώπους που αγαπάμε τα συναισθήματα που τρέφουμε γι'αυτούς. 
Άλλωστε, δεν είμαστε φίλοι επειδή συμφωνούμε σε όλα, αλλά επειδή αγαπάμε ο ένας τον άλλον γι' αυτό που πραγματικά είμαστε.

Τίποτα δεν είναι δεδομένο σ' αυτή τη ζωή. Τίποτα απολύτως.


Αγαπάς; Φώναξέ το! 
Στεναχωριέσαι; Μίλα, μη το κρατάς μέσα σου, γιατί θα σου τρώει την ψυχή ολοένα και περισσότερο!
Θες να κλάψεις; Κλάψε!
Θέλεις να φωνάξεις; Φώναξε όσο πιο δυνατά μπορείς!
Ό,τι κι αν είναι αυτό που θέλεις να κάνεις, ο καλύτερος τρόπος για να το ξεπεράσεις, και να είσαι και πάλι ο εαυτός σου, είναι να πραγματοποιήσεις την ανάγκη σου αυτή για εξωτερίκευση. 
Όσο κρατάμε πράγματα μέσα μας τόσο "αρρωσταίνουμε" τον εαυτό μας. 


Οι σκέψεις, μας κάνουν να υποφέρουμε περισσότερο από τα γεγονότα. 
Έτσι λοιπόν, καλύτερα να πάψουμε να σκεφτόμαστε πολύ και να αρχίσουμε να πράττουμε. 
Πιο αυθόρμητα, πιο αληθινά, πιο μάγκικα. Να ζούμε τη ζωή μας ελεύθερα!
Και όταν τσακιζόμαστε να έχουμε το θάρρος να λέμε "με 'γεια μου με χαρά μου, φτου κι απ'την αρχή τώρα". 

Η ζωή είναι γεμάτη μικρές και μεγάλες καταστροφές.  Άμα είναι να το βάζουμε κάτω με τις πρώτες δυσκολίες, τότε θα μείνουμε για την υπόλοιπη ζωή μας επιφυλακτικοί, φοβικοί και μόνοι.
Όσες ήττες κι αν υποστείς, πρέπει πάντα να δέχεσαι την κάθε αποτυχία ως μάθημα, ώστε να μην την επαναλάβεις στο μέλλον. 
Και πρέπει να σταματάς την προσπάθεια μόνο όταν έχεις πλέον κερδίσει αυτό που θες!
Και να θυμάσαι δύο πράγματα.
Ποτέ να μην υποκύπτεις σε τίποτα, αλλά να παραμένεις σταθερός στις αξίες σου και τα ιδανικά σου και ποτέ, μα ποτέ, να μην εγκαταλείπεις την προσπάθεια για έναν καλύτερο κόσμο.


"Μα τι θ' απογίνουμε;", ούρλιαξε απεγνωσμένα ο Πέτρος καθώς το τρένο απομακρυνόταν νωχελικά.
"Ό,τι ονειρεύεσαι", είπα χαμογελώντας και του έστειλα ένα γλυκό φιλί από μακριά.

30 Σεπ 2010

Που;


Εν έτει 2010 αναρωτιέμαι εάν πραγματικά υπάρχει ανιδιοτέλεια στις καρδιές των ανθρώπων ή έχει χαθεί κι αυτή, όπως τόσα άλλα, στο βωμό των υλικών αγαθών. 
Τα θεοποιήσαμε τα πράγματα. Δώσαμε αξία σε άψυχα σώματα. 
Αγαπήσαμε αντικείμενα και ξεχάσαμε ανθρώπους.
Κρίμα.
Πόσο κρίμα...
Υπάρχουν άραγε άνθρωποι που νοιάζονται πραγματικά για το συνάνθρωπο τους; 
Άνθρωποι που, αντί να γελάσουν, θα έρθουν να σε σηκώσουν αν πέσεις στο δρόμο. 
Άνθρωποι που θα σε αγαπήσουν χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα. 
Που είναι η ανιδιοτέλεια; Χάθηκε κι αυτή μαζί με σας;

Δεν σας βρίσκω.
Απελπισία.
Ψάχνω παντού.
Χτυπάω πόρτες αλλά δεν είστε πουθενά.
Σαν σε έρημη πόλη.
Λείπετε όλοι.
Που είστε;
Θυμός.
Δεν αντέχεται αυτό.
Γιατί με εγκαταλείψατε;
ΠΟΥ ΕΙΣΤΕ;
Θλίψη.
Νιώθω τόσο μόνη.
Πιο μόνη από ποτέ...
Πώς θα σας βρω;
Απόφαση.
Δεν ξέρω που είστε, αλλά θα σας βρω. 
Κάποια μέρα.
Το 'βαλα σκοπό.
Θα γυρίσω τον κόσμο ανάποδα μα θα σας βρω.
Σας ψάχνω.
Είμαι εδώ.
Θέλω τόσο πολύ να σας βρω.
Ελάτε.
Μα που είστε;

24 Σεπ 2010

Γράμμα σ' ένα φίλο


Αγαπημένε μου,

Σου γράφω αυτό το γράμμα γιατί δεν έχω ύπνο. Διάσπαρτες σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου.
Με προβλημάτισες τις προάλλες. Γιατί δεν είσαι ευτυχισμένος; Είσαι 29 χρονών, τι μπορεί να βασανίζει τόσο το μυαλό σου; Είμαι πολύ προβληματισμένη μ' όλα αυτά, γι' αυτό συγχώρεσε με μα θα στα γράψω κάπως μπερδεμένα. 
Λάθος. Όχι μπερδεμένα. Αυθόρμητα. Αυτή είναι η κατάλληλη λέξη. 
Θα σου γράψω αυθόρμητα, όπως κάνω πάντα.

Θεωρώ πως στη ζωή είσαι ό,τι κάνεις. Οι πράξεις μας είναι αυτές που μας καθορίζουν, εν τέλει, ως ανθρώπους. Να φέρεσαι όπως θα ήθελες να σου φερθούν. Να μιλάς όπως θα ήθελες να σου μιλήσουν. Να μην υποτιμάς. Να γνωρίσεις πριν σχηματίσεις γνώμη. Να γελάς. Πολύ. Και ν' αγαπάς φίλε μου. Όχι για να σε αγαπούν. Όχι για να πάρεις κάτι σαν αντάλλαγμα. 
Ν' αγαπάς ανιδιοτελώς. Αυτή είναι η μαγεία. Η πραγματική μαγεία της ζωής.

Αν επιθυμείς να ζήσεις σ' έναν καλύτερο κόσμο, περισσότερο ανιδιοτελή, ανθρώπινο και λιγότερο υλιστικό, τότε ξεκίνα διορθώνοντας πρώτα τον εαυτό σου. Θα έχεις πολλά να διορθώσεις, είμαι βέβαιη. Αν ο καθένας μας, αφιέρωνε μερικά λεπτά της ημέρας στο να κρίνει τον εαυτό του και τις πράξεις του, τότε ο κόσμος θα ήταν ομορφότερος. Σαν ένα είδος απολογισμού.
Τι σου λέω ε; Γυρνάς κομμάτια απ' τη δουλειά σου, ανάβεις τσιγάρο και σκέφτεσαι ότι άλλη μια μέρα έφυγε έτσι, γρήγορα. Μα πόσο γρήγορα κυλάνε οι μέρες για σένα. Και για μένα δηλαδή, μη νομίζεις. Πως φεύγουν αυτές οι γαμημένες οι μέρες έτσι. 
Μεγαλώνω ρε μαλάκα. Καθε μέρα μεγαλώνω κι από λίγο. Κάθε μέρα είμαι κατά μία μέρα μεγαλύτερη. Αισθάνομαι σαν να είμαι πάνω σ' ένα τρένο που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και θέλω να κατέβω, όμως τρόπος δεν υπάρχει.
Με νιώθεις ρε; 
Θα μείνω μέχρι το τέλος εκεί πάνω, είτε μ' αρέσει, είτε όχι. Εκεί, μέχρι το τέλος, μέχρι να κλείσει η κουρτίνα του θεάτρου και η παράσταση της ζωής μου να λάβει τέλος.
Λήξη. 
Θα ζήσω καλά όμως! Θα ζήσω όπως θέλω! Κανέναν δε θ' αφήσω να ορίσει τη ζωή μου. Θα δεις.. Θα είσαι εκεί και θα με δεις. Θα με καμαρώσεις. Χωρίς κανόνες. Χωρίς πρέπει!
Λήξη.
Τα πάντα έχουν ημερομηνία λήξεως.
Τα πάντα εκτός απ' την αγάπη. Πάντα εκεί, να μας θυμίζει ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι παντοτινά, ανεξάρτητα από τόπο, χρόνο, ηλικία, ψυχική κατάσταση. Η αγάπη είναι πάντα εκεί ρε!
Ανεξάντλητη, υπέροχη, μαγευτική.
Γι' αυτό σου λέω, ν' αγαπάς!

Αν δεν είσαι ευτυχισμένος με το υπάρχον σκηνικό γύρω σου, άλλαξέ το.
Φοβάσαι. Το ξέρω πως φοβάσαι. Σε νιώθω. Και γω φοβάμαι. Τρέμω από το φόβο μου. Μα γιατί φοβόμαστε όμως; 
Δεν έχει σημασία πόσα χρόνια γράφει το κοντέρ της ζωής σου. Είσαι μοναδικός. Είσαι υπέροχος, όπως κι αν είσαι. Όποιος κι αν είσαι. Όλοι μας είμαστε!
Μη φοβάσαι. Ο φόβος είναι για τους δειλούς. Δεν είσαι μόνος. Είμαι και γω εδώ. Δίπλα σου.
Απλώς κάνε την αρχή και θα σε ακολουθήσουν πολλοί. Θα το δεις. Εμπιστεύσου με!
Σήκω ν' αλλάξουμε μαζί τον κόσμο. Σήκω σου λέω γαμώτο!
Βγες εκεί έξω και τρέλανε τους. Άλλαξε τους τα φώτα. Κάν' τους να χάσουν τη γη κάτω απ' τα πόδια τους. Κάνε αισθητή την παρουσία σου. 
Πες τους πως ήρθες για να μείνεις και δε σε φοβίζουν. Πες τους πως θα ζήσεις με τους δικούς σου κανόνες και όχι με τους δικούς τους. Οι δικοί τους βρωμάνε σαπίλα. Σάπισαν προ πολλού και δεν το πήραν χαμπάρι. Σάπισαν κι αυτοί μαζί τους. Σάπιο σύστημα. Σάπια κοινωνία. Σάπια ανθρωπάκια.
Μία φορά ζεις. ΜΙΑ. Το έχεις ακούσει πολλές φορές, το ξέρω. Βαριέσαι που στα λέω. Αλλά είναι μονάχα μία. Και πρέπει να τη ζήσεις στο έπακρον. Τ' οφείλεις στον εαυτό σου, αν μη τι άλλο.
Μη φοβάσαι. Το αξίζεις. Αγωνίσου! Μην απελπίζεσαι. Δεν θα 'σαι μόνος. Απλώς κάνε την αρχή.
Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει.
Έτσι μου έμαθαν. Έτσι θα ζήσω.


ΥΓ: Θα είμαι και γω εκεί να σου κρατώ το χέρι για να μην φοβάσαι.



Εγώ, η φοβισμένη φίλη σου.